Recensie

Als men de aandacht wil voor de derde wereld gebeurd dat met zielige filmpjes over kinderen met bolle buikjes en vliegen op het lichaam of andere cliché beelden. Peter Sterk en Fedor van Rossem vonden het tijd om het probleem van de derde wereld eens anders aan te pakken. Dit doen ze door middel van provocerende films te maken. In deze film reizen ze af naar Tanzania om daar een reclamespotje op te nemen voor Oxfam Novib, met betrekking op het millenniumdoel eerlijke handel. Ze zijn opzoek naar het clichébeeld om vast te leggen, maar al snel loopt alles mis. De één gaat gratis spullen verkopen aan de lokale inwoners en de ander werkt mee aan kinderarbeid. Er blijkt veel geld te verdienen in ontwikkelingslanden. Maar dan wel op een onhumane manier.
De film is grof en soms bijna niet om aan te zien, maar maakt goede punten. Juist omdat we niet gewend zijn de mensen daar als echte mensen te beschouwen komen deze beelden soms hard aan. Het moet alleen allemaal even doordringen. Sterk en van Rossem maken de lokale duidelijk dat ze niet zomaar geld krijgen, ze moeten er wat voor doen. Dot vergroten ze erg uit door bijvoorbeeld een jongen één euro te geven. Op camera willen ze graag vastleggen dat de jonge er verstandige dingen mee doet. Realiteit is dat hij het liever uitgeeft aan een flesje cola dan andere belangrijke dingen. Gegeven geld geeft men makkelijker uit en daarmee kun je ook geen goede economie opstarten.
Het heeft een tijd geduurd voordat ik besefte dat het niet zomaar een grof filmpje was, maar dat er daadwerkelijk een hele belangrijke boodschap in zat. Het is ook wel eens fijn om te zien dat dingen anders neer worden gezet. Ik vind het eigenlijk wel briljant, en het heeft me zeker tot nadenken gezet.

Wat zou ik doen...

Om de millenniumdoelen waar te maken, of tenminste een kleine beidrage leveren tot het bereiken ervan, zou ik best een hoop kunnen doen. En WILLEN doen. Minder vlees eten is sowieso één van mijn doelen waar ik aan wil gaan werken. Helaas kan ik dit pas echt toepassen als ik op kamers woon, aangezien mijn ouders erg van vlees houden. Daarnaast maak ik veel gebruik van het openbaar vervoer en haal ik altijd veel vriendinnen over om met mijn OV mee te reizen. Daarnaast steun ik veel goede doelen, zoals Oxfam novib en WNF.

Toch voel ik me heel klein als het gaat om de millenniumdoelen. Om me heen kijkend zie ik dat zoveel mensen er neit bij stil staan en er waarschijnlijk ook bar weinig om geven. Dat is erg demotiverend en helaas trekken ze me er soms in mee.